Непријатно ми е што луѓето живеат тешко, а јас воз

Непријатно ми е што луѓето живеат тешко, а јас возам мерцедес



29. март 2006.
По ус­пе­хот што го стек­на на по­ра­неш­ни­те Ју-про­сто­ри, осо­бе­но во Хр­ват­ска, ка­де со сво­јот нај­нов сингл Ср­це ни­је ка­мен ги осво­ју­ва топ-ли­сти­те, То­ше Про­е­ски нај­а­ву­ва и ни­за дру­ги актив­но­сти, ме­ѓу кои е ко­неч­на­та ре­а­ли­за­ци­ја на ал­бу­мот на анг­ли­ски ја­зик, под­го­то­вка на це­де со ста­ри ма­ке­дон­ски пес­ни, евен­ту­ал­ни­от ду­ет со Оли­вер Дра­го­је­виќ... Но, тоа се са­мо не­кои ра­бо­ти за кои То­ше збо­ру­ва­ше во ед­но од нај­и­скре­ни­те ин­терв­јуа што му се слу­чи­ја во ка­ри­е­ра­та. Се­ка­ко, за да це­ла­та при­каз­на го до­бие епи­те­тот екск­лу­зив­но, ту­ка е и нај­но­ва­та фо­то­гра­фи­ја од искус­ни­от Де­јан Ми­ли­ќе­виќ.

На ми­на­то­не­дел­на­та сред­ба со но­ви­на­ри­те, на при­пад­ни­ци­те на сед­ма­та си­ла им се до­ве­ри де­ка си мно­гу из­мо­рен. На што се дол­жи тоа?

Обич­но доц­на лег­ну­вам, заг­ла­ву­вам пред комп­ју­тер, ка­де пра­ве­ње­то на му­зи­ка ми пред­ста­ву­ва за­ба­ва и за­до­волс­тво. Се уште не сум про­фе­си­о­на­лец, но поч­нав да ги учам про­гра­ми­те за пра­ве­ње му­зи­ка, иа­ко чо­век учи до­де­ка е жив, не­ли!?

Ус­пеа ли да го опре­миш до­маш­но­то сту­дио ка­ко што са­ка­ше?

Со ова што го имам ус­пе­вам да на­пра­вам ква­ли­тет­ни де­мо-сним­ки. Ме­не тоа ми е со­се­ма до­вол­но. Не пре­тен­ди­рам во мо­е­то сту­дио да сни­мам ни­што по­ве­ќе од де­мо, за­тоа што ми е мно­гу важ­но и лу­ѓе­то око­лу ме­не да го ка­жат сво­е­то мис­ле­ње. Во мо­е­то сту­дио во из­ми­на­ти­ве две го­ди­ни ус­пе­ав да на­пра­вам пе­де­се­ти­на ус­пеш­ни де­мо-сним­ки. Со тие што во ме­ѓу­вре­ме ќе ги на­пра­вам, ко­га ќе дој­де вре­ме за нов ал­бум, ќе ги из­бе­рам нај­ква­ли­тет­ни­те. Мо­ја­та сре­ќа е во тоа што на се­кој ал­бум се по­че­сто се ја­ву­вам ка­ко автор. На пр­ви­от ал­бум имав две пес­ни, вто­ри­от го пре­скок­нав, па на тре­ти­от имав ед­на. На че­твр­ти­от, пак, ком­по­ни­рав три пес­ни, а на пет­ти­от, кој се­у­ште е акту­е­лен, имам че­ти­ри свои автор­ски ком­по­зи­ции. Се­пак, јас се­бе нај­до­бро се поз­на­вам.

Тоа е за му­зи­ка­та, а што е со тек­сто­ви­те?

Тоа за се­га не ми оди. Мо­же­би не сум се скон­цен­три­рал до­вол­но, а и му­зи­ка­та ми го од­зе­ма се­то сло­бод­но вре­ме. Се ос­ло­ну­вам на лу­ѓе­то кои зна­ат да пра­ват до­бри тек­сто­ви, а да не сум за­до­во­лен од нив, би про­бал са­ми­от да пи­шу­вам.

Кој нај­до­бро ти ги по­го­ду­ва тек­сто­ви­те?

Вла­до Ја­нев­ски, де­фи­ни­тив­но! Пред да поч­не со пи­шу­ва­ње­то мно­гу раз­го­ва­ра­ме. На тој прин­цип со­ра­бо­ту­ва­ме, иа­ко тој знае да дој­де и со не­кои го­то­ви тек­сто­ви, кои се всуш­ност не­го­ви при­каз­ни, а во кои и јас се на­о­ѓам. Ева на при­мер, пес­на­та “Пол­ско цве­ќе” од мо­јот пос­ле­ден ал­бум, ко­ја ја на­пи­ша Вла­до, е при­лич­но комп­ли­ци­ра­на и по­де­пре­сив­на од оста­на­ти­те, но емо­ци­и­те кои тек­стот ги со­др­жи се тол­ку сил­ни, што лу­ѓе­то се на­о­ѓа­ат во неа. Исто ка­ко ме­не...

Тво­и­те обо­жа­ва­те­ли глав­но ги при­фа­ќа­ат си­те твои пес­ни. Се­пак, кои се тво­и­те фа­во­ри­ти? Што од сво­јот опус најм­но­гу са­каш?

Не би мо­жел да на­пра­вам не­кој по­ши­рок из­бор, за­тоа што се­ко­гаш ќе има не­ко­ја ко­ја би ја за­бо­ра­вил. Но, ако мо­рам да из­бе­рам ед­на пес­на, тоа не­сом­не­но ќе би­де Чи­ја си. Во неа не се нај­дов са­мо јас, ту­ку и си­те кои ги са­ка­ат мо­и­те пес­ни, на про­сто­рот на це­ла по­ра­неш­на Ју­гос­ла­ви­ја.

Ка­ко гле­даш на тоа што мно­гу пе­ја­чи од по­ра­неш­ни­те ју­гос­ло­вен­ски про­сто­ри са­ка­ат со­ра­бо­тка со те­бе? Во сво­и­те ин­терв­јуа за Теа мо­дер­на, Оли­вер Дра­го­је­виќ и Ха­ри Ма­та Ха­ри, по­са­каа да има­ат ду­ет со те­бе, а ле­ген­дар­ни­от Ба­та Ко­вач са­ка да тол­ку­ваш ед­на од глав­ни­те уло­ги во не­го­ви­от мју­зикл за ру­ски­от по­ет Је­се­њин.

Ин­терв­ју­то со Оли­вер го чи­тав и ме во­о­ду­ше­ви не­го­ва­та ре­ак­ци­ја. Тој ме­не одам­на ми е нај­го­лем му­зич­ки умет­ник на овие про­сто­ри. Се­ко­ја по­мис­ла на Оли­вер јас ја до­жи­ву­вам ка­ко иден­ти­фи­ка­ци­ја на чо­век кој има глас со бо­ја на са­ксо­фон, кој има од­лич­ни пес­ни, фе­но­ме­нал­на ин­тер­пре­та­ци­ја... Тој од­лич­но ги по­на­ва си­те му­зич­ки прав­ци, вклу­чу­вај­ќи го и џе­зот. Не­го­ва­та из­ја­ва ме из­не­на­ди најм­но­гу за­тоа што ни­ко­гаш се не­ма­ме за­поз­на­е­но, ако со­ра­бо­тка­та се слу­чи, и сни­ми­ме ду­ет, тоа ќе би­де ис­пол­ну­ва­ње на еден мој сон.

Да­ли си се­у­ште фас­ци­ни­ран со му­зи­ка­та од ми­на­то­то?

Ап­со­лут­но. Па јас по­рас­нав со Лед Це­пе­лин, со Дип Парпл, со Бон Џо­ви од тоа вре­ме... Но ту­ка се и У2, Принс, ка­ко и еден куп но­ви бен­до­ви кои се­га ги слу­шам. Не би изд­во­ју­вал не­кое име по­себ­но, за­тоа што ими­ња­та не ми се важ­ни, оти ме­не ми е важ­на му­зи­ка­та. Јас су об­зе­мен од му­зи­ка­та што ја пра­веа Ганс енд ро­у­зис, Мо­тор хед, Ме­та­ли­ка, Деф Ле­пард... Ка­ко што е поз­на­то, јас нај­ве­ќе ги са­кам ба­ла­ди­те.

При лан­ски­от пре­стој во Рим, во из­бо­рот за ги­та­ра ко­ја си ре­шил да ја ку­пиш, мно­гу ти по­мог­на Вла­тко Сте­фа­нов­ски. Што ста­на со неа? На­о­ѓа ли че­сто при­ме­на во тво­и­те му­зич­ки ин­те­ре­си?

Тој Фен­дер Стра­то­ка­стер ми е мно­гу драг и го но­сам со се­бе на си­те па­ту­ва­ња. Мно­гу ми по­ма­га во соз­да­ва­ње на не­кои де­мо аранж­ма­ни. Но, тие мои па­ра­лел­ни ин­те­ре­си за про­дук­ци­ја­та не­ма да се одра­зат врз мо­е­то пе­е­ње. Од­лич­но знам де­ка не мо­же па­ра­лел­но да се функ­ци­о­ни­ра на не­кол­ку по­ли­ња, а јас не мо­жам да би­дам и про­ду­цент и пе­јач. Мо­и­те ин­те­ре­си­ра­ња се не­пре­тен­ци­оз­ни, стро­го за сво­ја ду­ша. Иа­ко во сво­и­те оес­ни од­вре­ме-на­вре­ме би са­кал да би­дам ги­та­рист, што не би му пре­че­ло на пе­е­ње­то.

Да­ли си за­до­во­лен ка­ко во пос­лед­но вре­ме се од­ви­ва тво­ја­та ка­ри­е­ра и што е со не­ос­тва­ре­ни­те со­ни­шта?

Мно­гу сум за­до­во­лен и сре­ќен од она што ми се слу­чу­ва. А, што се од­не­су­ва до не­ос­тва­ре­ни­те пла­но­ви, тоа се ал­бум на анг­ли­ски ја­зик и ин­тер­на­ци­о­нал­на ка­ри­е­ра. Јас не се за­ла­жу­вам и знам де­ка тоа е мно­гу те­шко и де­ка освен ква­ли­те­тот се важ­ни и уште мно­гу дру­ги не­шта - фи­нан­си­и­те, со­ра­бот­ни­ци­те... Се­пак, до­кол­ку нај­дам до­бар тим око­лу се­бе и обез­бе­дам фи­нан­сии за ра­бо­та не се сом­не­вам де­ка од се­бе ќе да­дам вр­вен ква­ли­тет. Ќе би­дам мал­ку не­скро­мен и ќе ка­жам де­ка во ме­не тлее ква­ли­тет, ка­ков што го не­ма­ат мно­гу лу­ѓе во све­тот.

Ве­ру­ва­ше ли де­ка за ку­со вре­ме ќе се стек­неш со го­ле­ма по­пу­лар­ност на екс-Ју про­сто­рот?

Не ве­ру­вав, таа по­пу­лар­ност ме за­тек­на. Но, мо­ја­та пуб­ли­ка е се­ка­де иста. Се­ка­ко, ни­што не мо­же да се спо­ре­ди со Ма­ке­до­ни­ја, иа­ко од Ср­би­ја па до Триг­лав, не­ма раз­ли­ка. Си­те исто ре­а­ги­ра­ат. Ка­де и да на­ста­пу­вам, лу­ѓе­то не оста­ну­ва­ат рам­но­душ­ни.

Те тро­шат ли си­те тие ко­му­ни­ка­ции со јав­но­ста, со обо­жа­ва­те­ли­те, со но­ви­на­ри­те...? Ти здо­са­ду­ва ли не­ко­гаш да би­деш То­ше Про­е­ски?

Јас сум ро­ден за тоа. Тоа ми е уште еден дар од Бо­га...

...но има пер­и­о­ди ко­га се пов­ле­ку­ваш од јав­но­ста!

Ни­ко­гаш не­ма­ше не­кои ек­стрем­ни слу­ча­е­ви да се пов­ле­чам на не­кој по­долг пер­и­од. Ако јав­но­ста во Ма­ке­до­ни­ја мис­ли де­ка не­ка­де сум се пов­ле­кол, јас сум ве­ро­јат­но не­ка­де на про­сто­рот на по­ра­неш­на Ју­гос­ла­ви­ја, со еден куп ан­гаж­ма­ни.

Имаш ли прет­ста­ва за тоа што ќе ра­бо­тиш во на­ред­ни­ве не­де­ла, две...?

Не знам, и не са­кам да се оп­то­ва­ру­вам со тоа. Мно­гу до­бро ми до­а­ѓа­ат ин­фор­ма­ци­и­те пред са­мо­то слу­чу­ва­ње. Ако прем­но­гу знам за не­кој на­стан, до­пол­ни­тел­но ќе се оп­те­ре­ту­вам се­бе­си, ќе раз­мис­лу­вам што ќе би­де, ка­ко ќе би­де... Мис­лам де­ка е глу­па­во од се­га да се за­мо­ру­вам со не­што што ќе би­де за две не­де­ли. Тоа би ми од­зе­ло и кон­цен­тра­ци­ја и вре­ме, што не е до­бро за мо­е­то пе­е­ње.

Тоа зна­чи де­ка имаш единс­тве­но план за утре?

Да, са­мо за утре и ни­што по­ве­ќе од тоа. Се­ка­ко, за­поз­нат сум со гло­бал­ни­те пла­но­ви, со не­кои по­го­ле­ми слу­чу­ва­ња, па­ту­ва­ња..., ка­де на­ста­пу­вам и ко­га на­ста­пу­вам. Но, за де­та­ли­те се ин­фор­ми­рам еден ден по­ра­но.

Во под­го­то­вка е тво­јот прв ал­бум со ма­ке­дон­ски ста­ри пес­ни. Што тој ќе со­др­жи?

Тоа ќе би­де из­бор од пет­на­е­се­ти­на нај­у­ба­ви ма­ке­дон­ски пес­ни, иа­ко на тол­кав опус на на­ше­то му­зич­ко бо­гат­ство, тоа ќе би­де са­мо дел од из­бо­рот. Пес­ни­те ќе би­дат со сим­фо­ни­ска при­друж­ба, а не е иск­лу­че­но не­што да от­пе­ам и ака­пе­ла. Ме­ѓу из­бра­ни­те ќе се нај­дат: Ја­но мо­ри, Зај­ди зај­ди, Мо­ри со­кол пие... Тоа ќе би­де еден на­ви­сти­на по­се­бен ал­бум.

Ти оста­ну­ва ли вре­ме по си­те ан­гаж­ма­ни што ги имаш да ужи­ваш во при­ват­ни­от жи­вот?

Јас во­оп­што не­мам при­ва­тен жи­вот. Не пам­там ко­га пос­ле­ден пат сум из­ле­гол со дру­га­ри­те на не­ко­ја за­ба­ва.

Знам де­ка кон­та­кти­раш со мно­гу мал круг на лу­ѓе?

Сре­ќен сум што тоа е мал круг на од­бра­ни лу­ѓе. Трој­ца дру­га­ри ми се Ѓо­ков­ци и на нив мо­жам да се ос­ло­нам се­ко­гаш ко­га има не­кој проб­лем, а ту­ка се и Ко­чо, Ни­ко­ла... Се­пак нај­вер­ни дру­га­ри ми се та­тко ми и мај­ка ми. Тие ми се те­ме­лот и ба­за­та. И ко­га не сум во Кру­ше­во, по­сто­ја­но сме во кон­такт, по не­кол­ку па­ти на ден. Мно­гу ми не­до­ста­су­ва се­мејс­тво­то.

Да­ли тво­и­те ро­ди­те­ли се за­до­вол­ни од тоа ка­ко во пос­лед­но вре­ме се раз­ви­ва тво­ја­та ка­ри­е­ра?

Е, тоа мал­ку прет­ста­ву­ва те­шка фи­ло­зо­фи­ја. Јас не знам да­ли тие го до­би­ја тоа што го ба­раа. Ро­ди­те­ли­те се среќ­ни ко­га нив­но­то де­те е среќ­но, што зна­чи де­ка се за­до­вол­ни од мо­ја­та ка­ри­е­ра. Но, од дру­га стра­на јас де­сет го­ди­ни не сум до­ма. Тоа е не­што што не ги пра­ви прем­но­гу ве­се­ли. Се­ка­ко, јас се оби­ду­вам да ба­лан­си­рам, ме­ѓу об­вр­ски­те и се­мејс­тво­то...

Точ­но ли е де­ка ме­ѓу Лон­дон и Кру­ше­во го из­би­раш Кру­ше­во?

- Ап­со­лут­но и без ди­ску­си­ја. Ме­не ба­за­та ми е мно­гу бит­на. Ко­га сум до­ма кај мо­и­те ужи­вам во хе­до­ни­стич­ки­от на­чин на жи­вот. Обо­жа­вам ко­га око­лу ме­не се мо­и­те вну­ци, ко­га мо­жам да ја про­бам куј­на­та на ма­ма, да ја по­чув­ству­вам топ­ли­на­та и хар­мо­ни­ја­та во од­ност ме­ѓу мај­ка ми и та­тко ми. Тоа мо­и­те го има­ле се­ко­гаш, без ог­лед на мо­мен­тал­на­та имот­на со­стој­ба. Мо­и­те ни­ко­гаш не ме уче­ле да се вр­зу­вам за ма­те­ри­јал­ни ра­бо­ти. Иа­ко се­га до­бро за­ра­бо­ту­вам, па­ри­те не ми се нај­важ­ни. Единс­тве­но што ми е важ­но тоа е сту­ди­о­то. Во не­го се си­те мои емо­ции.

До ка­де е уре­ду­ва­ње­то на тво­ја­та ку­ќа, ко­ја се на­о­ѓа во ед­на елит­на скоп­ска на­сел­ба?

Мај­сто­ри­те се се­у­ште на те­рен, а јас не­мам вре­ме ни­ту да пој­дам да ви­дам што се слу­чу­ва та­му.

Да­ли тво­ја­та по­пу­лар­ност и ти­раж­ност по­драз­би­ра и по­сто­ја­ни по­ну­ди за со­ра­бо­тка од раз­ни ди­ско­граф­ски ку­ќи и про­дук­ции?

До ме­не не стиг­ну­ва­ат ни­ка­кви по­ну­ди. Имам од­лич­на со­ра­бо­тка со Љи­ља­на Пе­тро­виќ и не знам зо­што таа не би се од­ви­ва­ла и по­на­та­му ед­на­кво ус­пеш­но ка­ко и до се­га. Искре­но, не по­са­ку­вам ни­ка­кви по­ну­ди, ме­не за се­га ми е до­бро со ти­мот што го имам.

Да­ли и до те­бе стиг­ну­ва­ат ко­мен­та­ри­те де­ка ста­ро­то ја­то ни­ко­гаш не го пре­жа­ли­ло за­ми­ну­ва­ње­то на То­ше Про­е­ски?

Ај­де да би­де­ме по­кон­крет­ни...

Слуш­нав де­ка во Ава­лон ни­ко­гаш не го пре­жа­ли­ле тво­е­то за­ми­ну­ва­ње.

Јас не­мам та­ков впе­ча­ток, тие имаа го­ле­ми ус­пе­си и со ме­не, и пос­ле ме­не. Таа про­дук­ци­ја ор­га­ни­зи­ра од­лич­ни кон­цер­ти на стран­ски из­ве­ду­ва­чи, кои за жал не­мав вре­ме да ги по­се­там по­ра­ди мно­гу­број­ни­те об­вр­ски, а ка­ко што гле­дам и ка­ри­е­ра­та на Ка­ро­ли­на ја во­дат мно­гу со­лид­но.

Да­ли сте во кон­такт?

Не кон­та­кти­ра­ме, но јас имам то­тал­но по­зи­тив­но мис­ле­ње за нив. За ни­кој од мо­и­те по­ра­неш­ни со­ра­бот­ни­ци јас не­мам лош збор. Ава­лон на­пра­ви­ја мно­гу за мо­ја­та ка­ри­е­ра, а се на­де­вам де­ка и јас на­пра­вив не­што за реј­тин­гот на фир­ма­та. Се на­де­вам де­ка мо­е­то за­ми­ну­ва­ње од Ава­лон во Фај­нал Кат не бе­ше го­ле­ма за­гу­ба и де­ка тие не го до­жи­ве­аа прем­но­гу стрес­но се­то тоа. Јас сум се­ко­гаш под­го­твен да им по­мог­нам, ако мо­ја­та по­мош им тре­ба.

Што те те­ра да им по­ма­гаш на лу­ѓе­то?

Ве­ро­јат­но тоа прет­ста­ву­ва се­меј­на тра­ди­ци­ја, ко­ја е дел од мо­е­то вос­пи­ту­ва­ње.

Ни­ко­гаш не си кри­ел де­ка тво­е­то се­мејс­тво не жи­ве­е­ло се­ко­гаш во изо­билс­тво.

Тоа не е за кри­е­ње, ту­ку за истак­ну­ва­ње. Тоа е со­вр­шен при­мер за фа­ми­ли­ја ко­ја жи­вее во хар­мо­ни­ја и љу­бов, без ог­лед на фи­нан­си­ска­та си­ту­и­ра­ност. Но, фа­ла му на Бо­га, се­га не­ма­ме фи­нан­си­ски проб­ле­ми. Се­ка­ко, тоа не ги сме­ни­ло мо­и­те. Нив­на­та љу­бов е иста од вре­ме­от ко­га имав­ме фи­ќо на по­ла.

Фи­ќо на по­ла?

Тоа зна­чи де­ка по­ла бе­ше на чич­ко ми, а по­ла на та­тко ми. Еве, до се­га сме­нив тол­ку ко­ли, но фи­ќо­то се­у­ште го чу­вам. Тоа е ту­ка да ме под­се­ту­ва на не­кои ми­на­ти вре­ми­ња ис­пол­не­ти со мно­гу љу­бов. Јас сум емо­ти­вен чо­век и без ог­лед што мно­гу­ми­на ми су­ге­ри­ра­ат де­ка не сме­ам да се од­не­су­вам та­ка, ме­не ми е не­при­јат­но што лу­ѓе­то око­лу жи­ве­ат те­шко, а ја­са во­зам мер­це­дес.

Имаш гри­жа на со­ве­ста?

Имам, а не знам зо­што е тоа та­ка? Ед­но­став­но са­кам да се спло­там со сре­ди­на­та. Тоа е ед­на­та стра­на, дру­га­та е де­ка се­пак ми тре­ба без­бед­но во­зи­ло со кое без тра­у­ми ќе ста­сам до За­греб, на при­мер.

Точ­но ли е де­ка имаш го­лем страв од ави­о­ни?

Ме­не ми е тра­у­ма се­кое ле­та­ње. И по­ра­но се пла­шев, ама отка­ко при ед­но сле­ту­ва­ње има­ше од Ви­е­на имав­ме го­ле­ми проб­ле­ми, па мо­рав­ме да се вра­ти­ме на­зад, пе­де­се­ти­на ме­три пред да ста­пи­ме на скоп­ски­от ае­ро­дром, ги од­бег­ну­вам ави­о­ни­те се­ко­гаш ко­га мо­жам. Се­ка­ко, јас знам де­ка ста­ти­сти­чи ави­о­ни­те се нај­без­бед­но­то пре­воз­но средс­тво, но стра­вот е уште по­си­лен.

Тво­е­то име че­сто се вр­зу­ва за де­вој­ки, за че­сто ме­ња­ва­ње на оп­кру­жу­ва­ње­то...?

Не сум тип кој че­сто ги ме­ну­ва де­вој­ки­те. Си­гур­но ко­га не­ко­ја де­вој­ка це­лос­но ќе го освои мо­е­то ср­це, јав­но­ста ќе би­де ин­фор­ми­ра­на, од ме­не лич­но. Ве­ро­јат­но пот­тик за раз­ни шпе­ку­ла­ции е тоа што јас оста­ну­вам при­ја­тел со си­те ста­ри љу­бо­ви.

Ка­ков е тво­јот од­нос кон бра­кот, кон се­мејс­тво­то?

Се­га-за­се­га не се гле­дам се­бе­си во та­кви во­ди, но ве­ру­вам де­ка тоа са­мо по се­бе еден ден ќе си дој­де. Јас ве­ќе ка­жав де­ка за­ра­ди об­вр­ски­те не­мам при­ва­тен жи­вот, а бра­кот е дел од при­ват­ни­от жи­вот. За ме­не до­бар брак и до­бор се­мејс­тво е пла­фон во жи­во­тот. Ка­ко чо­век се­ко­гаш ќе стре­мам да го до­стиг­нам она што го има­ат мо­и­те ро­ди­те­ли. Де­нес и на­чи­нот на са­ка­ње е по­и­на­ков од по­ра­но, а на лу­ѓе­то че­сто љу­бо­вта не им е на пр­во ме­сто. Има ту­ка и ни­за дру­ги ра­бо­ти.

Са­каш да ка­жеш де­ка мно­гу по­тен­ци­јал­ни љу­бо­ви би би­ле со те­бе са­мо за­тоа што си То­ше Про­е­ски?

Не би са­кал да раз­мис­лу­вам, но страв ми е од тоа. Не би са­кал да го по­ми­нам жи­во­тот со не­кој, за­тоа што тој ме са­ка са­мо за­ра­ди тоа што сум тоа што сум! За­тоа што ко­га не­ма да би­дам тоа што сум, што ќе се слу­чи то­гаш?

Ка­ко не­ко­га­шен евро­ви­зи­ски прет­став­ник да­ли на тоа по­ле ги сле­де­ше слу­чу­ва­ња­та кај нас и во со­седс­тво­то во пос­ле­ден пер­и­од?

Пре­за­до­во­лен сум од на­ши­от из­бор и за ме­не на­ша­та пес­на е по­до­бра од по­го­ле­ми­от број од на­ше­то оп­кру­жу­ва­ње. Ми се до­па­ѓа Еле­на и ка­ко изг­ле­да и ка­ко пее, а се на­де­вам де­ка сцен­ски­от на­стап ќе би­де до­бар. Ве­ру­вам де­ка таа ќе има по­го­лем ус­пех и од ме­не и од оста­на­ти­те.

Тво­е­то учес­тво во 2004, од оваа вре­мен­ска ди­стан­ца, го сме­таш за ус­пеш­но или за не­ус­пеш­но?

За ус­пеш­но, нор­мал­но. Осо­бе­но за­ра­ди искус­тво­то и за­ра­ди фа­ктот што се што по­на­та­му ми се слу­чу­ва­ше, се реф­ле­кти­ра­ше ка­ко пос­ле­ди­ца од тоа. На при­мер лу­ѓе­то од Лон­дон, со кои се­га сум во кон­та­кти, ме за­бе­ле­жа­ле на Евро­ви­зи­ја.
Оној мо­мент ко­га ќе до­би­ја ви­стин­ска пес­на и ко­га око­лу се­бе ќе имам тим под­го­твен да го ос­мис­ли мо­јот на­стап, по­втор­но ќе се при­ја­вам за Евро­ви­зи­ја. И се­ко­гаш ќе го да­дам нај­до­бро­то од се­бе, не­оп­то­ва­рен од евен­ту­ал­ни­от плас­ман.

Би­деј­ќи си идол на мно­гу лу­ѓе, имаш ли и ти свои оми­ле­ни ли­ко­ви кои те фас­ци­ни­раа во жи­во­тот, ка­ко што и са­ми­от ги осво­ју­ваш сво­и­те обо­жа­ва­те­ли?

Имам и тој круг по­сто­ја­но се про­ши­ру­ва. Ако не­ко­го мо­рам да изд­во­јам, тоа би би­ле: про­фе­со­рот Ви­ли­јам Рај­ли, кој мно­гу ми по­мог­на во еду­ка­ци­ја­та за пе­е­ње на анг­ли­ски ја­зик, чо­век со ко­го со­ра­бо­ту­ва­ле и Па­ва­ро­ти и Се­лин Ди­он. Се­ка­ко, не­сом­не­но ту­ка е и по­кој­ни­от пред­се­да­тел Бо­рис Трај­ков­ски, чо­век кој има­ше огром­на љу­бов и енер­ги­ја кои по­сто­ја­но се чув­ству­ваа око­лу не­го, ка­ко и хр­ват­ски­от пре­сед­тал Стје­пан Ме­сиќ, кој ме фас­ци­ни­ра­ше со сво­ја­та спон­та­ност и со ге­стот да ме при­ми во сво­јот ка­би­нет са­мо за­тоа што бев де­ла од ху­ма­ни­тар­ни­от кон­церт на То­ни Це­тин­ски во Умаг.

Двај­ца од лу­ѓе­то што ги спом­на се по­ли­ти­ча­ри. Ка­ко ти си опре­де­лен по тоа пра­ша­ње?

- Јас сум по­ли­тич­ки не­о­пре­де­лен. Без ог­лед што не­кои лу­ѓе ме вр­зу­ва­ат за не­кои пар­тии. Не­мам оми­ле­ни ли­ко­ви иа­ко по­сто­јат лич­но­сти и од ед­на­та и од дру­га­та оп­ци­ја во Ма­ке­до­ни­ја, а и од ал­бан­ски­те пар­тии за кои сме­там де­ка се по­зи­тив­ни. Го це­нам ин­те­ле­ктот кај по­лит­ча­ри­те, иа­ко ка­ко пар­ти­ја ни­ед­на не по­ну­ди­ла па­кет од кој на­ро­дот ќе жи­вее по­до­бро. Јас се­ко­гаш ќе би­дам на стра­на­та на на­ро­дот, и од­лич­но знам да по­чув­ству­вам ко­га му е те­шко.

Има­ло ли оби­ди за вов­ле­ку­ва­ње во не­ко­ја пар­ти­ја?

Има­ло, и за­ра­ди тоа не­кои лу­ѓе сме­та­ат де­ка им при­па­ѓам на овие или на оние. Не са­кам ни да ги име­ну­вам. Апе­ли­рам до по­ли­ти­ча­ри­те ко­неч­но да обр­нат вни­ма­ние на на­ро­дот. Во Ма­ке­до­ни­ја, од Скоп­је, па до мо­е­то Кру­ше­во, а и се­ка­де на­о­ко­лу, лу­ѓе­то се оте­па­ни, жи­ве­ат те­шко, со сто евра ме­сеч­но, а ме­не ми е не­при­јат­но да има ла­го­ден жи­вот, зна­еј­ќи ка­ко жи­ве­ат мо­и­те со­се­ди.
Са­мо едан при­мер ќе ви ка­жам за мо­ја­та по­ли­тич­ка при­пад­ност. До­кол­ку бев вр­зан за не­ко­ја пар­ти­ја, да­ли мо­јот та­тко се­га ќе бе­ше стра­жар, а мај­ка ми сте­чај­ка ко­ја се­ди до­ма и чу­ва вну­ци? Па, да бев по­ли­тич­ки обо­ен за­рем ќе доз­во­лев мо­и­те да се ма­чат на ста­ри го­ди­ни? Фа­ла им што тие ме одг­ле­даа, а са­ми­те зна­ат ка­ко. За­тоа се­га е на ме­не ре­дот да им се од­дол­жам. И ни­што не ми е те­шко што тре­ба да го на­прав за нив. Тоа е по­до­бро откол­ку не­кој не­што да ни да­де на по­да­рок.

Ка­ко одат сту­ди­и­те на Му­зич­ка­та ака­де­ми­ја?

Фа­кул­те­тот уште го тур­кам. Тре­та­та го­ди­на ја за­вр­шив и ве­ќе сум ап­сол­вент. Иа­ко се­га сум акти­вен со поп-му­зи­ка­та, се на­де­вам де­ка во по­доц­неж­ни­те го­ди­ни ќе мо­жам да им се по­све­там на опе­ра­та и на кла­си­ка­та, кои се исто та­ка мо­и­те го­ле­ми љу­бо­ви.